Hayat yüreğime erken düşürdü yetişkin hayallerini İçimde ağlayan çocuk hala on yaşında Ben bilmezdim yaşarken acı çekermiş insan
Yeni öğrendim
Ama seni bıraktım ardımda hemde çok önce 20 yıl kadar önce
Kocaman gözlerim vardı benim o zaman, kocaman hayallerim Dünyayı benden soyutlayan fikirlerim Hep büyüyünce ne olacağımı düşündüğüm ikilemlerim
Ama birde sen vardın Hepsinden önce
Yaralarım eskisi gibi değil, öyle yara bandına teslim olmuyor çabucak Kan akmıyor ama içime akıtıyor bütün sızılarını Kendimi tüm yalnızlardan çok yalnız hissediyorum Aslında tüm bunların suçlusu sensin Böyle öğretmedin bana yalan söyledin Hep arkamda yaslandığım gücüm, benim için imkansızı başaracak kahramanım Sonsuza kadar yanımda olacak sırdaşım, arkadaşım Ve dahası, dahası, dahası olacaktın.
Yalan söyledin Beni yalnız bıraktın
Sen öğretmedinmi bana yalan söylemenin kötülüğünü İnsana hep zarar vereceğini ve hep iyilerin kazanacağını Yalan söyledin, yalan
Hayat tiyatrosunda ne zaman insanları senin rolüne soyunurken görsem Yüreğim kıpır kıpır bir özleme yenik düşüyor Nedenli nedensiz isyanlarım bile yaşlandı artık Ama içimde o on yaşındaki çocuk hala yaşıyor Şimdi artık otuz yaşında senin özlemini çekerken Hayatın tüm zorluklarına ayak direyip gün be gün giderken kendimden Beni görmeni o kadar çok isterdimki Hatırlıyorumda çocukluğumda bizim yetişkin olmamızı istediğin hayallerin vardı Evet istediğin oldu; senin hayallerin gerçekleşti ama ben hayallerimi kaybettim Hiçbir çamur lekeli oyunlarıma karıştırmadığım, hep tertemiz tuttuğum kocaman çocuksu hayallerimi Şimdi sadece yetişkinlere has hayaller kurarken yüreğim Hiçbir yara bandının teslim alamadığı yaran içime akıtıyor tüm acısını
Seni özledim babam, seni çok özledim On yaşımda çok bekledim yollarını çok gözledim Beni bırakıp gittin, bir gün bile geri gelip beni görmedin Ölümü çok sevdin baba, bense nefret ettim Sana kırgın değilim, sadece üzgünüm Yinede ne zaman olur bilemem, tahminde edemem Öylesine birden, öylesine aniden Gün olur ben sana gelirim, çünkü seni çok özledim