Yıllar sonra,derslik yetersizliği yüzünden mevcut binaya  bir iki  derslik dah ailave yapıldı. Okulun ilk adını,Köyün adı olan Yukarı Hortokop’tan almıştı,Yukarı Hortokop İlkokulu olarak bir süre devam etti. Bugünkü yayla yolunu yapmak için  köye gelen  iş makinesini karşılamak,ona yol göstermek için hareket halindeyken makineye çıkmak isteyen  Aliosman Tüfekçi’nin oğlu   Öğretmen Muzaffer  Tüfekçi   aracın paletlerine sıkışarak can verdi.Allah rahmet eylesin.Bu acı olay köyde  büyük üzüntü yarattı. Adının yaşatılması için de adı okula verildi.Böylece okulun yıkılmasına kadar adı “Muzaffer Tüfekçi İlokulu” olarak devam etti.

 Bu güne kadar köy halkı çocuklarını okumak için  Sahanoy(Köprüyanı İlkokuluna gönderiyordu.Bu öğrenciler yaya olarak gidip geliyorlardı.Patika yollar,çamurlu.Üstte doğru dürüst elbise,ayakta  ayakkabı yok.Ayakta kara lastik,merserize çorap.Bu da herkeste yok.Ayak çamura bir saplantı mı ayakkabı yan döner ayakta bazen de çamura saplanıp kalırdı.Bu çamurlu ayaklarla dershaneye girilemeyeceğine göre yıkanması gerekecek ,Ama ne ile. Kara yolunun kenarındaki kanalda biriken su ile yıkanabildiği kadarıyla yıkanırdı..Ama bu arda çorap varsa , ıslanmaktan kurtarılamazdı. Saatten pek anlamadıkları için  erken gelmek zorunda kalınırdı.  Güneşli havalarda  karşıdaki köyün güneş doğduğunda  gölgenin güneş ışığı ile aydınlanması sonucu  güneş nerede oluyor zil çaldığında o bellenir .O baz alınarak evden okula hareket edilirdi. Bir kenarda tir tir titreyerek sınıflara girilecek saate kadar, buna katlanılırdı.

Sınıflara girilince el,tırnak  bazen de ayak  temizlik muayeneleri yapılır.Mendil bulundurup bulundurmayanlar  gözden geçirilir.Mendili olmayanlar,  kıyafetinin bir bölümünü katlayıp elleriyle kapatmaya çalışıp, fırça yememek için öğretmenini   aklınca  atlatmaya çalışanlar da az da olsa olurdu.Tabi ki kötü niyetlerinden değil yokluktan olacak ki böyle davranmak zorunda kalıyorlardı.Normal öğretim olduğu için ,evler de uzakta olduğu için öğle yemeğini  okulda yemek zorunda kalınıyordu.Kuru  ekmek(mısır ekmeği),biraz peynir.

 

Oynanan oyunların başında kaçma-kale,esir ,çizik,körebe ve birdirbir oyunları idi.

İmkansızlıkların ardı arkası  kesilmezdi.Kalem,defter kısıtlı.Defterler,samanlı ve kalitesiz.Yazılınca sayfa  deliniyor,yazıyı silince  de  yırtılıyordu.Yazma olayı zevksiz oluyor. Evde kalem ve silgi döşeme tahtalarının aralığından  düştüyse onların, o aradan bir şekilde çıkartılması kaçınılmazdır..Çünkü bunların yedeği hiçbir zaman olmazdı.Tahta çantalar,bir ara şapka da kullanıldı.

 

--------Bazı öğrencilerin ayaklarında ne ayakkabı var ne çorap !!!

   

En fazla da yakacak sıkıntı yaratıyordu. Öğrenci başına 50 levli (Yarma ağaç parçası) tesbit ediliyordu.Bir de sınıfların temizliği ;Temizliğe kalan öğrenciler,evlerine geç saatlerde varmak zorunda kalıyorlardı. Öğretmen ve öğrenciler bu sıkıntılarla mı uğraşsınlar,yoksa öğretim işiyle mi uğraşsınlar.Öğrenciler için de bu geçerli.

   

Köy  yeri  olduğu için ailedeki işbölümüne çocukların katkısı olurdu.Çocuk ve inek bekleme,su taşıma ve değirmene gitme gibi işlerde çocuklar görev alırlardı.Hatta okulların ilk açılışından  bir, birbuçuk ay sonra  okula  gönderilen çocuk sayısı da hiç de az değildi o günlerde.

   

Okullar .eğitim öğretime başlayacak,her zamanki gibi öğretmen yok.Okulumuza Ali Rıza AYAR adında  ilk öğretmen atanır.Aynı zamanda okulun ilk kurucu  Başöğretmeni(Müdürü) dir. Köylü her ne kadar çocuklarını okula göndermeye sıcak bakmazsa da zaman içerisinde  meyvesini veren okulumuz ve de Başöğretmen Alirıza Ayar sayesinde  okul mezunlarının Erzurum  İlköğretmen  Okuluna  leyli meccane (parasız yatılı )olarak kazandırılması.Buradan  mezun olanların öğretmen olarak meslek sahibi olmaları ve  atanmaları , okula karşı ilgiyi daha da cazib hale getirdi. Köyümüzde  yetişen  öğretmenlerin bir bölümü o dönemin ilk öğrencileridir.

   

60 yılda kaydettiğimiz yol,takdire şayandır.Onun için  bugünümüzün  kıymetini iyi bilmeliyiz.Bu bizim yaşadığımız  bu hayatı hiçbir zaman yaşamayan,bize bu günleri sağlayan büyüklerimizi rahmetle anmalıyız.Gençler! Siz de gelecek nesillere,  yaşadığınız devirden daha iyi bir  ortam sağlamak için gayret etmelisiniz !.

 

 

Yukarıköy'e Köprübaşı'ndan göç ederek yerleşenlerin sayısı oldukça fazladır.İşte atalarımızın ne şartlarda okuduklarının bir belgesi.